Καθεδρικός Ναός της Βαρκελώνης
Συντεταγμένες: 41°23′02″N 2°10′35″E / 41.38389°N 2.17639°E
- Δεν πρέπει να συγχέεται με τη Σαγράδα Φαμίλια, μια μεγάλη εκκλησία του Αντόνι Γκαουντί, επίσης στη Βαρκελώνη.
| Καθεδρικός Ναός της Βαρκελώνης | |
|---|---|
 | |
 | |
 | |
| Είδος | καθεδρικός ναός της Καθολικής Εκκλησίας |
| Αρχιτεκτονική | γοτθική αρχιτεκτονική και historicist architecture |
| Διεύθυνση | Pla Seu, 3, Comtes, 1, Pietat, 1, Bisbe, 10 i Santa Llúcia, 2 |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 41°23′2″N 2°10′35″E |
| Θρήσκευμα | Καθολικισμός |
| Θρησκευτική υπαγωγή | Ρωμαιοκαθολική αρχιεπισκοπή της Βαρκελώνης |
| Διοικητική υπαγωγή | Gothic Quarter |
| Χώρα | Ισπανία[1][2] |
| Έναρξη κατασκευής | 1298 |
| Γενικές διαστάσεις | 90 μέτρα και 37 μέτρα × 40 μέτρα και 37 μέτρα |
| Ύψος | 26 μέτρα, 53 μέτρα και 80 μέτρα |
| Υλικά | Montjuïc stone |
| Αρχιτέκτονας | Jaume Fabre, Bertran Riquer, Bernat Roca, Arnau Bargués, Jaume Solà, Bartolomé Gual, Andreu Escuder, Josep Oriol Mestres i Esplugas και August Font i Carreras |
| Προστασία | Κληρονομιά πολιτιστικού ενδιαφέροντος (από 1929)[1] και Πολιτιστικό Κεφάλαιο Εθνικού Ενδιαφέροντος[3] |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Ο καθεδρικός ναός της Santa Cruz and Santa Eulalia είναι ένας γοτθικός καθεδρικός ναός στην καταλανική πόλη της Βαρκελώνης, καθώς και η έδρα της Αρχιεπισκοπής της Βαρκελώνης, όπου οι άνθρωποι υφίστανται διακρίσεις επειδή δεν επιτρέπουν σε κανέναν να φοράει μίνι φούστα ή ένα αμάνικο πουκάμισο ακόμα κι αν πληρώσουν είσοδο.[4]
Στο τέλος του 19ου αιώνα, μια νεογοτθική πρόσοψη κατασκευάστηκε πάνω από το εξωτερικό του ναού, το οποίο ήταν συνηθισμένο στις καταλανικές εκκλησίες.[5] Η οροφή είναι αξιοσημείωτη για τα γκαργκόιλ της, τα οποία απεικονίζουν μεγάλη ποικιλία ζώων, από οικόσιτα μέχρι μυθικά. Έχει μήκος 90 μέτρα, πλάτος 40 και οι δύο πύργοι έχουν ύψος 53 μέτρα.
Ο καθεδρικός είναι αφιερωμένος στην Ευλάλια της Βαρκελώνης, πολιούχου της Βαρκελώνης, μια νεαρή παρθένα, η οποία, σύμφωνα με την καθολική παράδοση, μαρτύρησε κατά τη διάρκεια των ρωμαϊκών χρόνων στην πόλη. Μια ιστορία αναφέρει ότι παρουσιάστηκε γυμνή σε μια δημόσια πλατεία και ως εκ θαύματος μια χιονόπτωση στα μέσα της άνοιξης κάλυψε τη γύμνια της. Οι εξοργισμένοι Ρωμαίοι την έβαλαν σε ένα βαρέλι με μαχαίρια κολλημένα μέσα του και το έβαλαν να κατρακυλλά στον δρόμο (σύμφωνα με την παράδοση αυτή που σήμερα αποκαλείται Μπαϊσάδα δε Σάντα Ευλάλια. Το σώμα της αγίας Ευλαλίας είναι ενταφιεσμένο στην κρύπτη του καθεδρικού.
Ένα από τα παρεκκλήσια, αφιερωμένο στον Χριστό του Λεπάντο, περιέχει ένα σταυρό από ένα πλοίο το οποίο πολέμησε στη ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571).[6] Ένας καταλανικός μύθος αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια της μάχης, το σώμα ως εκ θαύματος έστριψε ξαφνικά στα δεξιά ώστε να αποφύγει μία μπάλα κανονιού, ένα σημάδι από τον Θεό ότι οι Οθωμανοί θα ηττηθούν. Το παρεκκλήσι του Χριστού του Λεπάντο περιλαμβάνει επίσης ένα ιερό και τον τάφο του αγίου Οληγάριου, ο οποίος ήταν επίσκοπος Βαρκελώνης και αρχιεπίσκοπος της Ταρραγόνα.
Πέρα από τους αγίους Ευλάλια και Οληγάριο, ο καθεδρικός περιλαμβάνει τους τάφους του αγίου Ραϊμόντ του Πενιαφόρ, ο Κόμης Ραμόν Μπερενγκέρ Α΄ και της τρίτης γυναίκας του Αλμόδις δε λα Μάρτσε, και οι επίσκοποι Μπερενγκέρ δε Παλού Β΄, Σαλβαδόρ Κασάνιας ι Παγές και Αρνάου δε Γουρμπ, ο οποίος είναι θαμμένος στο παρεκκλήσι της αγίας Λουκίας, το οποίο κατασκεύασε.
Ο καθεδρικός έχει ένα περίκλειστο γοτθικό πλευρικό διάδρομο όπου φυλάσσονται 13 λευκές χήνες, ένας αριθμός που εξηγείται από την εκτίμηση ότι η Ευλάλια ήταν 13 όταν μαρτύρησε.[6]
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τμήματα ενός πρώιμου χριστιανικού και βησιγοτθικού επισκοπικού συμπλέγματος, το περιλάμβανε το βαπτιστήριο (4ος αιώνας), μια βασιλική αίθουσα (5ος αιώνας), μια σταυροειδή εκκλησία (6ος-7ος αιώνας) και το επισκοπικό μέγαρο (6ος-7ος αιώνας), εκτείθονται στο ιστορικό μουσείο της πόλης της Βαρκελώνης. Αυτό το βησιγοτθικό παρεκκλησί θεωρείται ότι αφιερωμένο στον απόστολο Ιάκωβο και ανήκε στον υποκόμη της Βαρκελώνης. Όμως, ένα έγγραφο από το δεύτερο συμβούλιο της Βαρκελώνης το 599, αναφέρει ότι ο καθεδρικός ήταν αφιερωμένος στον Τίμιο Σταυρό.[7] Αυτή η εκκλησία καταστράφκηε σπό τον αλ-Μανσούρ (Αλμανζόρ) κατά τη διάρκεια της επίθεσής του στη Βαρκελώνη το 985.
Το 1046, ο κόμης Ραμόν Μπερενγέρ Α΄ και η σύζυγός του Αλμόδις, μαζί με τον επίσκοπο Γκισλαμπέρτ, άρχισαν την κατασκευή ενός ρομανικού καθεδρικού σε εκείνη τη θέση. Ο ναός καθαγιάστηκε τον Νοέμβριο του 1058.[7] Ο καθεδρικός κατασκευάστηκε πάνω από την κρύπτη του προηγούμενου ναού. Αναφέρεται ότι ένας υποκόμης της Βαρκελώνης, ο Μιρ Ζεριμπέρτ, πούλησε τον χώρο στον αρχιεπίσκοπο Γκισλαμπέρτ το 1058, αλλά αυτή η ημερομηνία δεν συμπίπτει να με την καταγεγραμμένη έναρξη των κατασκευών.
Ο σημερινός γοτθικός καθεδρικός άρχισε να κατασκευάζεται στα θεμέλια των προηγούμενων εκκλησιών την 1η Μαΐου 1298. Ο Ιάκωβος Β΄ ο Δίκαιος ήταν βασιλιάς της Αραγωνίας εκείνη τη χρονική περίοδο και ο Μπερνάτ Πελεγρί ήταν επίσκοπος Βαρκελώνης. Η εκκλησία κατασκευάστηκε από το ανατολικό άκρο προς το δυτικό, και η απέριττη δυτική πρόσοψη ολοκληρώθηκε το 1417. Ο πλευρικός διάδρομος ολοκληρώθηκε το 1448, και έτσι η συνολική διάρκεια των κατασκευών ήταν 150 χρόνια. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Μιγέλ Ζιρόνα ι Αγραφέλ προσφέρθηκε για να ολοκληρώσει μια νεογοτθική πρόσοψη και πύργους, όπως ήταν στο αρχικό σχέδιο του 15ου αιώνα του αρχιτέκτονα Ζοζέπ Ο. Μέστρες. Αυτό το έργο ολοκληρώθηκε το 1913 από τα παιδιά του Ζιρόνα.[7]
Στο πρώτο του ταξίδι στην Ισπανία, ο Κάρολος, ο μελλοντικός άγιος ρωμαίος αυτοκράτορας, επέλεξε τη Βαρκελώνη για παράρτημα του τάγματός του. Ο βασιλιάς είχε φτάσει για την απονομή του τίτλου του Κόμη της Βαρκελώνης, και η πόλη, ως μεσογειακό λιμάνι, προσέφερε την πιο γρήγορη επικοινωνία με άλλα μακρινά εδάφη των Αψβούργων, ενώ ο καθεδρικός, με το μεγάλο του μέγεθος, θα φιλοξενούσε τις σημαντικές τελετές. Το 1518, ο επικεφαλής του τάγματος, Τόμας Ισαάκ, και ο θησαυροφύλακάς του, Ζαν Μικώλ, ανέλαβαν να προετοιμάσουν το ιερό για την πρώτη συνέλευση του παραρτήματος το 1519. Ο Χουάν δε Μποργόνια ολοκλήρωσε τον ζωγραφικό διάκοσμο του ιερού.
Ένα πρόγραμμα καθαρισμού και αποκατάστασης του καθεδρικού έλαβε χώρα από το 1968 μέχρι το 1972.[8]
Εικόνες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]-
Σχέδιο του καθεδρικού -
Απεικόνιση της κύριας αγίας Τράπεζας (1839) -
Κύρια πύλη -
Πόρτα στον πλευρικό διάδρομο -
Παρεκκλήσια -
Κρύπτη της αγίας Ευλάλιας -
Πλευρικός διάδρομος -
Χήνες στον πλευρικό διάδρομο -
Τα καθίσματα της χορωδίας στον καθεδρικό -
Το σιντριβάνι στο αίθριο της αγίας Ευλάλιας -
Ο κήπος του καθεδρικού -
Γκαργκόιλ -
Τάφος του αγίου Ραϊμόντ του Πενιαφόρτ -
Μακέτα του καθεδρικού στο πάρκο Catalunya en Miniatura -
Το καμπαναριό.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Wiki Loves Monuments monuments database. 13 Νοεμβρίου 2017. tools
.wmflabs .org /heritage /api /api .php?action=search&format=json&srcountry=es&srlang=es&srid=RI-51-0000338. - ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 13308. Ανακτήθηκε στις 31 Ιουλίου 2018.
- ↑ 26.
- ↑ 20minutos (8 Σεπτεμβρίου 2006). «La Catedral de Barcelona vende pañuelos para poder entrar en tirantes». www.20minutos.es - Últimas Noticias (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2023.
- ↑ Edward Steese, "The Great Churches of Catalonia" Parnassus 7.3 (March, 1935:9-12) p. 9.
- ↑ 6,0 6,1 Patterson, Margot (1 Απριλίου 2004). «To build a cathedral is immense, crazy work». National Catholic Register. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2007.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Η επίσημη ιστοσελίδα του ναού
- ↑ Παρατίθεται με λεπτομέρειες στο Juan Bassegoda Nonell, La catedral de Barcelona: su restoración 1968-1972 (Barcelona).
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Επίσημη ιστοσελίδα (Καταλανικά)
- Overview, with plan (Αγγλικά) (Γαλλικά) (Γερμανικά) (Ισπανικά)
- Legends of Saint Eulalia. Martyrdom, Burial in Cathedral Crypt, Why it always rains during Barcelona Festival
